ქრისტჱს მადლ[თა მოფ]ენასა და ეკლესია[თა აღო]რძინებასა სიკუდილი განქარდა და ადგომაჲ გამოჩნდა, რომელსა შინა ჭეშმარიტებისა მოწამენი მრავალსახეთა სატანჯველთა მათ ზედა მოწევნულთა შეიწყნარებდეს და მტერსა თჳსსა სძლეს. [რომ]ლისათჳსცა მე, საწყალობელმან ათანა[ს]ჱ ალექსანდრისა ეპისკოპოზმან, ღირს ვიქმენ მადლითა ქრისტესითა მითხრობად შემდგომითი შემდგომად აქა ყოფილი საქმჱ. და ჴელითა მოყუსისა ჩემისა, მალიად მწერალისაჲთა დავაწესე სახელგანთქუმულთა მათ კაცთაჲ, რომელნი აქა ქრისტეს მიერ იწამნეს, რომელთაცა სხურებაჲ სისხლთა მათთაჲ აქამომდე იხილვების და სურნელებაჲ ყოველთა მიეფინების, ხოლო ყოველთა კაცთა, რომელნი სენითა სნეულებისაჲთა შეპყრობილ იყვნენ და შეემთხუინენ ნაწილთა მათთა, მუნთქუესვე განიკურნებიან. შემდგომად გარდამუსლვისა კაცთმო[ყუა]რისა ქრისტესა ჩუენდა, წელთა ორას სამე[ოც]დამეექუსესა, სა[რწმუნოებისათჳს იქმნა] საშჯე[ლი ალექსანდრიას] [1v] საქმეთათჳს კ[აცთ]ა შორის საჩინოთა. და მრავალგზის თჳთმპყრობელმან მაქსიმიანოზ ინება დაჴსნაჲ, ვიდრე რამეთუ შეუძლო. უკუანაჲსკნელ მოწერა წიგნი მასვე სამეუფოსა ჴელმწიფებისა მისისა მისვე საქმისათჳს საშჯელი მოწევნად. და უკუანაჲსკ[ნელ გულისჴმაყო] მაქსიმიანოს და წარმოავლინა კაცი ვინმე ბრძენი და გულისჴმისმყოფელი და ფრიად ჴელოვანი სწავლითა, რომელსა ეწოდა მენა, რაჲთა მის მიერ აღესრულოს ფიცხელი ს[აშჯელი]. და ვითარცა მოიწი[ა] ალექსანდრიად ქალაქსა, რაჲთა წარჰმართოს გზაჲ საქმისათჳს და მიწერა მეფისა მაქსიმიანესა დაჴსნაჲ საშჯელისაჲ მის. ხოლო მენა ფრიად მურწმუნე იყო ქრისტეს მიმართ, არამედ არა გამოაცხადებდა თავსა თჳსსა ქრისტეანედ. და დაყო ქალაქსა შინა წელიწადი ერთი და ნაწილი რაჲმე ქრისტეანობისაჲ განაცხადის და მოიხილავნ სნეულთა. და ჴელის დადებითა ნიში ჯუარისაჲ გამოსახის და მუნთქუესვე განიკურნებოდეს ბოროტისა სნეულებისაგან. და მრავალნი კელობელნი განკურნეს, ხოლო კერპნი დაამჴუნა. მაშინ მოძღუარმან კერპთმსახურებ[ისა]მან, მჴეცებრ განრისხებულმან მის ზედა, [მიწე]რა წი[გ]ნი მეფისა და აუწყა საქმჱ. და [ვითარცა აღმოიკითხა წიგნი იგი] მაქსიმიანო[ს, აღივსო გულისწყრომითა] და გან[იზრახა], [2r] რაჲთა წარავლინოს მისა ერთი ვინმე წარჩინებულთა მისთაგან, და სათნო უჩნდა თანამზრახვალთა მისთა. ამისთჳს წარავლინა ერმოგინე დიდებული ეპრახოსი, რამეთუ ყოვლითა გულისჴმისყოფათა შინაგან მხედველ იყო, ათენელი ნათესავით, რამეთუ გამოცდილ იყო ყოველსა ჴელოვნებასა სიბრძნისასა და კეთილისმყოფელ იყო გლახაკთა მიმართ ნაკლულევანთა. რამეთუ ვითარცა მოიწია მაქსიმიანეს მიერ მეფისა, იხილა ჩუენებით ღამესა შინა სამნი კაცნი შემოსილნი ბრწყინვალებითა, რომელნი ეტყოდეს მას, ვითარმედ: „წარვედ და იცან ჭეშმარიტი მეფჱ, რომლისა იქმნებიან მისსა ღჳნის მიმღებელ და მრავალნი მისსა მიიყვანნე სადიდებელად მისდა.“ და ვითარ განეღუიძა ძილისა მისგან, ჰგონებდა, ვითარმედ ქუეყანისა დიდებისაჲ არს ჩუენებაჲ ესე. და სასტიკებით მოუწოდა მსახურთა თჳსთა და განვიდა გულისწყრომითა დიდითა და ენება აღსრულებად ბრძანებაჲ მეფისაჲ. და მოსწრაფებით შფოთისა მისგან აღიძრა ყოველი ქუეყანაჲ და ნავნი, რომელნი ზღჳით მოვიდოდეს, ვითარცა არმულისაგან ღელვათაჲსა. გულისჴმაყვეს შიში იგი და წარემართნეს, ვითარცა ქჳშაჲ ზღჳსაჲ, აღიძრა ანბოხუი დიდი, სტჳრითა და ბობღნითა და მრავალსახითა მოყურებითა განვიდეს გარეშჱ ქალაქსა შემთხუევად მისსა. და ესევითარ შევიდა ქალაქად შემთხუევად მისა. [რა]ჟ[ამს] დამწუხრდა, [2v] განიყარა კრებული იგი და დაშთა მარტოჲ. მას ჟამსა ღუნე იძია მენა და ევედრა მეკარესა და შევიდა მისსა. და ვიდრე ჯდაღა მსაჯული იგი, მოუდრიკა თავი თჳსი მენა და თაყუანისცემაჲ შეწირა მისსა და ჰრქუა: „გიკითხავ შენ, ჵ, უფალო მსაჯულო, რაჲსა მიზეზისათჳს იყო მოსლვაჲ ეგე შენი აქა მამულსა შენსა სამკჳდრებელს?“ ხოლო მსაჯულმან მან გარემიიქცია პირი თჳსი მისგან და ჰრქუა მას: „რაჲსა, ვითარცა სიყუარულით, სიტყჳსა ჴელოვნებისასა წარმოიღებ და რეცა ლიქნით მეტყჳ? მცირედღა მაცალე და გან-რაჲ-თენდეს, განვაცხადო, რომელი წინააღმდგომი იყოს მეფისა წინაშე ურაკპარაკთა სახილავსა და პოვო შენ, რომელნი გელიან ძლევად.“ და ბრძანა მისი მცველითა დაკრძალვაჲ. და ვითარცა განთენდა, ბრძანა წინაწარმოდგინებად ქრისტეს მჴედარი იგი. და ქადაგნი ჴმობდეს, რაჲთა ყოველი სიმრავლჱ მოვიდეს ერთად. ხოლო ერისა მის სიმრავლჱ, ვითარცა ქჳშაჲ წულილი არმულისაგან აღძრული, მოკრბა მუნ. მაშინ წარდგა მენა წინაშე მსაჯულისა, არა ვითარცა საშჯელად, არამედ ვითარცა მსაჯული. და განუყარა ჴელი და დაწყნარებულისა სიტყჳთა ეტყოდა სამ ჟამითგან ვიდრე მეშჳდედ ჟამამდე და მრავალსახე შეზავებული იგი მიდევნებაჲ ამაოჲსაჲ დაჰჴსნა და მურჩილებაჲ. ხოლო ქრისტესი კაცთა თანა გარდამუსლვაჲ აუწყა ჭეშმარიტებით, ვითარმედ ღაღატყო ყოველმან სიმ[რავ]ლემან ე[რისა]მ[ან] და თქუეს: „ერთ არს ღმერთ, დიდ და ძლი[ერ, რომელი] მაუწყა ჩუენ [3r] მენა და გუარწამს ჩუენ ყოველთა თქუმული იგი.“ და ვითარცა იხილა მსაჯულმან უფროჲსი ერისა მის, ვითარ ჰრწმენა მენაჲსი, განოტევა ერი. და განთიად მოუწოდა მენას და დაადგინა ურაკპარაკსა მას და კუალად სამგზის ამხილა მას და წინააღუდგა მას სიტყჳთა. და უბრძანა მსაჯულმან მოკუეთაჲ ტერფთა მისთაჲ და აღმოჴდაჲ თუალთაჲ და ენაჲ აღმოკუეთაჲ ძირითურთ. ხოლო დაშთუმილი გუამი დამარხვად ბრძანა, რაჲთა გან-რაჲ-თენდეს, მიუგდოს მფრინველთა ჴურცისმჭამელთა და მათ მიერ განილიოს და არარაჲ ნაწილთაგანი იპუვოს მისთაჲ ყოვლადვე. ხოლო ღამესა მას, მესამესა ჟამსა, ბრწყინვალჱ იქმნა საპყრობილე იგი და გარდამოჴდა თავადი ქრისტჱ კაცთმოყუარებითა თჳსითა. და აღადგინა ახუვანი იგი თჳსი მენა და განცხოველებული უვნებულყო. ხოლო შთაჰბერა მას სული ცხოველი და განმხიარულყო იგი ყოვლითურთ და განაძრიელა გუამი მისი და ჰრქუა მას: „ნუ გეშინინ! და მოახლედ შენ და ვიყო შენ თანა. ხოლო მსაჯული ერმოგინე, რომელსა ჰგონებ მტერ შენდა, ვყო იგი მოყუას შენდა, რამეთუ მოეჴსენა მეცნიერებისა ესე ზრახვაჲ და წინაშე ჩემსა ყო ნებაჲ ჩემი. და იგი განმიწესებია შენდა მოგზაურად მოქალაქე. და არღარა მიიღო გამოცდილებაჲ სატანჯველთაჲ, რამეთუ სახელები თქუენი დაწერილ არს წიგნსა მას ცხოველთასა. ხოლო მსაჯული იგი ერმოგინე მღუძარე იქმნა ღამესა მას და გულისჴმაყო რაჲ-იგი შეემთხჳა [წმიდასა] მას ქრისტესა მენას. [3v] ტიროდა მწარედ და იტყოდა: „ფრიად უსამართლო ყავ მართალსა მას და არცა ერთი რაჲ სარგებელი სულისა ჩემისაჲ მოვიგე.“ და ცრემლოვოდა ვიდრე ცისკრამდე და იტყოდა თავით თჳსით: „დაღაცათუ განრისხებით აღვასრულე და ვითარ მოვაკუდინე ესევითარი მლევანი კაცი. არამედ აწ უწყი, ვითარ რაჲ ვყო: და წინაშე ურაკპარაკსა დავსხნე წმიდანი ჴორჴნი მისნი და ვტიროდი მას ზედა და საცნაურსა ადგილსა და ვბრძანო დამარხვაჲ მისი, რაჲთა მცირედ რაჲმე დავაცხრო მწუხარებაჲ ჩემი.“ და ბრძანა და ჴმაყვეს ქადაგთა და შემოკრბა სიმრავლჱ იგი, რომელსა ვერ იტევდა თეატრონი იგი. და დაჯდა მსაჯული იგი და უბრძანა, რაჲთა მოიღონ დაშთომილი წმიდათა მათ ჴორცთა მისთაჲ. და წარავლინნეს ხუთნი მტარვალთაგანნი კაცნი. და მი-რაჲ-იწინეს, პოვნეს იგი უფროჲს განბრწყინვებული და მხიარული, ვიდრე გუშინ და ძუღუან და ანგელოზნი ღმრთისანი დგეს წინაშე მისსა. ხოლო კაცნი იგი შეუვრდეს ფერჴთა მისთა და აღიარეს უფალი ჩუენი იესუ ქრისტჱ და არა ინებეს გამოსლვაჲ საპყრობილისა მისგან. და ვითარცა დაყუვნდა, მრავალი ჟამი წარჴდა, წარავლინნა სხუანი მსახურთაგანნი. და მი-რაჲ-ვიდეს, იხილნეს მათცა ანგელოზნი იგი, შეუვრდეს წინაშე მათსა და ევედრნეს წმიდასა მას წარსლვად თეატრუნსა მას. ხოლო [წმიდაჲ] იგი წინაუძღოდა მათ და ვიდოდა ფერჴითა მტკიცედ და თუალითა ხედვიდა ბრწყინვალედ და ენითა იტყოდა მალიად ჴმითა მაღლითა. და მო-რაჲ-იწია, მიე[ა]ხ[ლა მსაჯულ]სა მას და ანბურ [4r] უყო და ჰრქუა მას: „გიხაროდენ, დიდებულუ ნეტარო, კეთილთა საქმეთა მიერ! აწ მოიხილჱ და მიხილჱ და მიცან და გულისჴმაყავ ძლიერებაჲ ქრისტეს, ღმრთისა ჩემისაჲ, რამეთუ შენ გუშინ იწყე, ვითარცა მგელმან მტაცებელმან, აღჭრად ასუთა ჩემთა და უფალი იგი ჩემი მოვიდა ჩემდა ზეგარდამო და განმაახლა მე და შენიცა ჰნებავს თჳსისა სახლეულყოფად. აწ იხილჱ, რომელმან გუშინ დაშჭრენ ფერჴნი ჩემნი უჯეროდ, დღეს ხედავ მცირედ სლვითა და აღმოჰჴადენ თუალნი ჩემნი და აწ უმახულესად მხედველ არიან. და ენაჲ, რომელ ძირითუთ აღმოჰჴადე, ესერა, მალიად მეტყუელებით ვჴმობ. და ნუღარა წინააღუდგები მას, რომელსა ჰნებავს ცნობაჲ შენი და მეცნიერებისა ჭეშმარიტებისა მოსლვაჲ, რამეთუ ჯერარს შენდაცა შესუმად სასუმელი ესე.“ მაშინ ჴმაყვეს სიმრავლემან მან ერისამან და ღაღადებით იტყოდეს: „სიბრძნისმოყუარეო, აქებდ, რომელი გუშინ მახჳლითა დაიჭრებუდე და დღეს ჴმითა ტკბილითა მაღლად იტყჳ ძალითა ქრისტესითა და ვიცანთ ჭეშმარიტი ღმერთი, შენ მიერ ქადაგებული.“ და დაადრგა ვიდრე სამ ჟამამდე სიმრავლჱ იგი ერისაჲ მის და არა უნდა წარსლვის და აღივსებუდეს მოძღურებითა წმიდისა მის მიერ. მაშინ მსაჯულმან მან და მთავართა ერისათა იხილნეს ორნი ანგელოზნი ბრწყინვალენი, რომელნი ჰფარვიდეს ფრთეებითა და აგრილობდეს ნეტარსა მენას. ხოლო მსაჯული იგი ძრწუდა და იტყოდა გულს[ა შინა] თჳსა, ვითარმედ: „ჭეშმარიტი უფალი [4v] გუაუწყა ჩუენ ტკბილად მეტყუელებითა თჳსითა მენა, რამეთუ კეთილ არს ქრისტეს მიმართ სარწმუნოებაჲ საცხორებელად. ხოლო მე აღვიარებ მას ღმერთად, რომელმან ესევითარნი შემწენი განომზადნა მოყუარეთა თჳსთა. ამაოდ დავშუერ ცუდთა კერპთა ღმერთად შერაცხად და შეტყჳვილი მათი ჭეშმარიტებად შევჰრაცხი. ხოლო აწ შეუვრდები წმიდისა ამის და კეთილადმოქალაქისა ჩემისა, რაჲთა ამის მიერ მივიწიო გზასა სამართლისასა.“ და აღდგა საყდრისა მისგან და მიისწრაფა წინაშე წმიდისა მოწამისა მენაჲსა და ვერ იკადრა მიახლებად, რამეთუ მახლობელად მისსა დგეს ანგელოზნი და მცირედრე განშორებულად უკმოიქცა. ხოლო სიმრავლე იგი მჴედართაჲ იტყოდეს: „დაითმინე, მსაჯულო, ნუ წარხუალ, ვითარმედ ვცნათ ჩუენ ჭეშმარიტისა სიტყუანი სიბრძნისმოყუარისა მისგან.“ მას ჟამსა მსაჯულმან მან დაიმდაბლა თავი თჳსი და თაყუანი სცა წმიდასა მას და მიეახლა და ანბურსუყო. და უპყრა ჴელი წმიდასა მას და განაშორა სიმრავლისა მისგან და ეტყოდა: „გევედრები წმიდასა მაგას ქნარსა, სულიერსა ტკბილადმეტყუელსა მოწამესა და შუენიერსა მწყემსსა და ჭეშმარიტებისა ნათელსა და ღელვაგუემულთა ნავთსაყუდელსა, რაჲთა ლოცვა ჰყო ჩემთჳს, რამეთუ ვიხილჱ განსაკჳრვებელი სასწაული და შენ მიერ დღეს მრწამს უფალი, რომელსა შენ ჰქადაგებ, არამედ ურგულებ, ნუუკუე არა შემიწყნაროს მე ქრისტემან, რამეთუ პირველად [ვ]მსახურებდი მე კერპთა.“ ჰრქუა მას წმიდამან მენა: [5r] „ნუ შეურგულდები, არამედ გრწმენინ ხოლო წადიერებით, რამეთუ ღმერთი კაცთმოყუარე არს და ძჳრუჴსენებელ და მოწყალჱ. და მეცა გამომიცხადა უფალმან სიმტკიცე სარწმუნოებისა შენისა, ხოლო სახელი შენი დაწერილ არს წიგნსა მას ცხორებისასა.“ და შე-რაჲ-იტკბნეს და ანბურსუყვეს ურიერთას. და უბრძანა მსაჯულმან მან განტევებაჲ ერისაჲ მის და ამცნო, რაჲთა ხვალისა კუალად შემოკრბენ ერთად. და დაშთდეს მარტუნი მსაჯული ხოლო და წმიდაჲ იგი. მერმე ღამე ყოველ, ვიდრე განთენებამდე, განოცხადა მას ჭეშმარიტად სარწმუნოებაჲ ქრისტეს მიმართ. და გან-რაჲ-თენდა, ქადაგნი ჴმობდეს და სიმრავლჱ იგი ერისაჲ მის კუალად შეკრბეს ერთად. და ესმა საკჳრველებაჲ ათცამეტთა ეპისკოპოსთა. და მოვიდეს ერთობით წმიდისა მის. ხოლო მრავალნი წარმართთაგანნი მოვიდეს ხილვად და სმენად ყოფილი იგი საქმე ჴსნისაჲ, რომელსა გამოუჭეშმარიტებდა მათ წმიდაჲ იგი მოწამჱ. მაშინ აღდგა მსაჯული იგი და ჴმაყო წმიდისა მოწამისა მიმართ და ეტყოდა მას: „ფრიად კეთილისათჳს დაისაჯე, რამეთუ სიბრძნითა მასწავებ ჩუენ სარწმუნუვებასა ქრისტესსა, ჵ, ყოვლადკეთილო მოწამეო.“ და ესე რაჲ თქუა მსაჯულმან მან, ღაღატყვეს ყოველმან მან კრებულმან და ჰრქუეს: „დიდ არს ღმერთი ქრისტეანეთაჲ, რომელცა მსაჯული ესე გამომზრდელი გლახაკთაჲ მოიყვანა მეცნიერებას ჭეშმარიტებისასა.“ მას ჟამსა წარავლინა ნეტარმან მენა თჳსი მწიგნობარი, რაჲთა მოიღოს წყალი. და აღიღო [წყა]ლი იგი და მიუპყრა ღმრთისმოყუარეთა ეპისკოპოსთა. [5v] ხოლო მსაჯული იგი წარდგა წინაშე მათსა და მოუდრიკა თავი თჳსი და აკურთხეს და დაასხეს მი[ს] ზედა წყალი იგი. და ნეტარმან ერმოგინე მადლითა ქრისტესმიერითა და ლოცვითა მით წმიდათაჲთა მოიღო სული ზეგარდამო შობისაჲ მოსატევებელად ცოდვათა და აღდგომასა ცხორებაჲ საუკუნოჲ სახელითა მამისაჲთა და ძისაჲთა და სულისა წმიდისაჲთა, ჴელთა დასხმითა ათცამეტთა ეპისკოპოსთაჲთა. და მუნთქუესვე შეიწყნარა პატივი ეპისკოპოსობისაჲ. ხოლო დღესა მეექუსესა განყო ყოველი მონაგები და საფასენი თჳსნი გლახაკთა და ასწავებდა სარწმუნუებასა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა. და ნათელსცემდა და ყოველთა დღეთა ასწავებდა და ათასეულთა და რომელნი გუემულ იყვნეს სულთაგან არაწმიდათა, მუნთქუესვე განჰკურნებდა და დაშთუმილთა კერპთა შეჰმუსრვიდა. და ბაგინნი დაამჴუნა და დასცნა და მადლითა ქრისტესითა განბნეული შჯული ერთად შემოკრიბა. ხოლო ერთმან ვინმე კრებულისგანმან უშჯულომან, სახელით ოსტიკოს, მიისწრაფა და მიუთხრა მეფესა მაქსიმიანოსს ესე ყოველი ყოფილი, ვითარმედ: „მსაჯული და სიკლიტოზი სიბრძნისმოყუარენი ქრისტეანე იქმნეს და ყოველი ქალაქი და სოფლები აღმოსავალით კერძონი მიაქცინეს თაყუანისცემად ჯუარცუმულისა და შუენიერად შემკულნი ტაძარნი ღმერთთანი დაჰჴსნნეს და დაარღუნეს. და უკუეთუ არა ისწრაფ[ოს] თჳთმყპრობელობამან მეფობამან შენმან, არა აღმოსავალით კერძუნი ხოლო, არამედ ყოველსა [6r] სოფელსა, რომელი ჰრომათ საჴელმწიფოსა არიან, თჳსად მიაქცინენ ყოველნი.“ და ვითარცა ესმა ესე მეფესა მაქსიმიანეს, აღივსო გულისწყრომითა უსაზომოდ. და აღირჩია მჴედარი ათი ათასი ძლიერი და წარვიდა ეგჳპტით. და შეიპყრა ნეტარი ეპისკოპოსი ერმოგინე და ახუვანი ქრისტესი მენა. და წინაშე ურაკპარაკსა წარმოადგინნა იგინი განშიშულებულნი და ეტყოდა მათ რისხვით: „რაჲ შეგამთხუე შენ, ერმოგინე, ანუ არა ყოველთა შემწედ დაგადგინე შენ და ჴელმწიფჱ ზღჳასა და ჴმელსა ზედა გყავ შენ და მთავართა ჩემთა ზედა დაგადგინე უმთავრეს ყოველთასა და წარმოგავლინე შენ, რაჲთა კაცი ეგე განთქუმული და საცნაური მოაქციო? და შენ მაგის მიერ შეცთუმილ იქმენ სწავლათაგან მისთა, რაჲმე იხილჱ ამაუჲსა და ცუდისა სწავლისა მისისაჲ. და ესრჱთ დაემურჩილე და წარსწყ[მ]იდე საჩინოებაჲ შენი და დიდებულებაჲ მთავრო[ბის]ა შენისაჲ. და ემსგავსჱ შენ მათ, რომელნი თეატ[რონ]სა შინა საბასრობელ იქმნიან.“ და ვითარცა იწყო მეფემან სიტყუად მათდა მიმართ და, აჰა, ესერა, ორნი იგი ანგელოზნი, რომელნი იყვნეს პირველითგანვე მენაჲს თანა, გამოჩნდეს ელვარენი ნათლისად და მოწამეთა ზედა ქრისტესთა და ეტყოდეს მათ: „განძლიერდით, რამეთუ მოვივლნენით შემწედ თქუენდა.“ მაშინ მიუგო სამგზის სანატრელმან ერმოგინე და ჰრქუა: „მნებავს გულისჴმისყოფაჲ შენდა, თჳთმპყრობელო მეფჱ, რომელი ვიხილჱ მის მიერ, ვყავ ესე. [6v] მეცა მეწამების ესე ყოველი და წინაშე შენსა გაუწყო ყოველი იგი ყოფილი. რამეთუ ვითარცა-ესე სასტიკებით და გულისწყრომით მოიწია თჳთმპყრობელობაჲ შენი ჩუენ ზედა, ეგრჱთვე მსგავსად სასტიკებით და წარმდებებით, შინებითა და ზარითა მოვიდოდე მართლისა ამის და წმიდისა კაცისა ზედა. და მეწამებიან მე სიმრავლენი ესე ერნი. და ვპოვე კაცი ესე განსრულებული ქრისტეანე და ვისწრაფე აღსრულებაჲ ბრძანებისა შენისაჲ. და ამისნი მუვჰკუეთენ ფერჴნი და აღმოვჰჴადენ თუალნი და ენაჲ ძირითურთ აღმოვჰფხუარ. და მენება განთიად ადრე მიცემაჲ დაშთუმილთა ჴორცთა მისთაჲ მფრინველთა. და განთენდა, ვპუვე ეგე უფროჲსად შუენიერი პირველისა, და რომელმანმცა იხილა ესევითარი საკჳრველებაჲ და უგრულებდამცა აღსრულებად ღმრთისა ცათაჲსა, რომელმან ესევითარი სასწაული ქმნა. და აწ რომელი გეგულების ჩუენდა ყოფად მომართ, ადრე ყავ და რომელი არა მოგიგონებია სატანჯველი, შეგაჴსენო: მჴეცთა მიგუეცე[ნ] შესაჭმელად, გინა სიღრმესა ზღჳათასა შ[თა]გუთხიენ, გინა ასუნი ჩუენნი განათჳსენ, ვითარცა მე უყავ განმანათლებელსა ჩემსა მენას, რომელი-ესე განანათლებს დაბნელებულთა თუალთა, რომელმანცა ჭეშმარიტებისა მეცნიერებითა განმანათლა მე.“ მაშინ განრისხნა მეფჱ იგი და ბრძანა ლახჳრითა განგურემად მუცელი მისი და ჴელნი მისნი მჴართაჲთგან ჩამოკუეთად და ფერჴნი მუჴლთაჲთგან მოკუეთად, ხოლო იგი მიცემად ცეცხლსა და დაჭრილთა მათ ასუთაჲ ბრძან[ა] [7r] მდინარესა შთაყრაჲ, რომელი მახლობელ იყო მუნ. ხოლო წმიდაჲ მენა შთამოჰკიდა საპყრობილესა შინა ბნელსა და ლოდი ფრიად მძიმე დამოჰკიდა ფერჴთა მისთა და უბრძანა ქალაქსა შეურაცხებაჲ მისი. ხოლო ღამესა მას მოიწინეს ანგელოზნი ღმრთისანი და შეკრიბნეს ჴორცნი სამგზის სანატრელისა ერმოგინესნი მდინარისა მისგან. და მოვიდეს საპყრობილესა მას, სადა დამოეკიდა ნეტარი მენა. და გარდამოჰჴსნეს იგი დაკიდებისაგან და განაცხოველნეს ორნივე იგი და ძლიერ ყვნეს იგინი უფროჲს გულსმოდგინეყოფად. და ვიდრე ცისკრამდე ზრახვიდეს იგინი ურთიერთას და ესრჱთ ეტყოდეს, ვითარმედ: „განძლიერდით და ნუ გეშინინ, რამეთუ ჩუენ თქუენ თანა ვართ ფარულად, და ნუ ჰგონებთ, ვითარმცა განგეშორენით თქუენგან და ნუ შესძრწუნდებით ყოვლადვე.“ ხოლო მეფჱ მას ჟამსა დაჯდა და შჯული დაწერა შეურაცხებად ქალაქი იგი. და ტყეებაჲ დიდი იქმნა ბრძანებისათჳს მეფისა, რამეთუ ეტყოდა მაქსიმიანე სიმრავლესა მას ერისასა: „სადა უკუე არს ძალი იგი გალილეველთაჲ? აჰა, ესერა, ერმოგინე შეურაცხ იქმნა და მდინარესა შთაითხია, ხოლო მენა მიიღო სიკუდილი ძაღლებრ, რომლისათჳსცა თქუენცა შეურაცხ იქმნებით, რამეთუ მათ ესევდით. მისთჳსცა ქალაქი თქუენი შეურაცხ იქმნა.“ მას ჟამსა წარდგეს პირისპირ ნეტარნი იგი მოწამენი და ჰრქუეს, ვითარცა ერთითა პირითა: „დაეყენენ სიტყუაჲ შენი, მეფჱ, რამეთუ ჩუენ ქრისტეს უხრწნელისა მჴედარნი ვიქმნენით და არა დავემურჩილებით განხრწნადსა მეფესა. [7v] რამეთუ არცა ცეცხლმან, არცა მახულმან, არცა შუვანი მჴეცთანი და არცა სხუანი სატანჯველნი შემძლებელ არიან ჩუენდა სიყუარულსა მას ქრისტესა. ამის გამო, რომელსა გეგულების ყოფად, იქმოდე ადრე, რამეთუ ვისწრავით მისლვად მეუფისა ჩუენისა ქრისტესა.“ მას ჟამსა მწიგნობარმან მან წმიდისა მენაჲსმან და გრაფოს მიუგეს და ჰრქუეს: „შენდა, ჵ, მეფჱ, მოსლვითა შენითა ჩუენ თანა, რამეთუ არარაჲ შეჰსძინე, რომლისათჳს მოხუედი. რამეთუ მო-რაჲ-ხუედ ჩუენ ზედა, ვითარცა ლომი, იზახდი, ხოლო აწ მიიქეც, ვითარცა მელი მოშიშებითა უსოსორად. არამედ დასცხერ წარმდებებისა მაგისგან ზრახვისა შენისაგან და აღიმცირე ამაუებისა ეგე გულისსიტყუაჲ შენი, რამეთუ ვერ შემძლებელ ხარ დასასრულსა საქმისასა. ამის გამო თანაგაც მწუხარებაჲ მარადის, ხოლო ჩუენ - სიხარული სამარადისოჲ.“ მაშინ მეფჱ განრისხნა გულისწყრომითა დიდითა სიტყჳსგებისა მისთჳს. და წმიდაჲ იგი მწიგნობარი და გრაფოს აღასრულნა მახჳლითა ჴელითა თჳსითა და წმიდათა მათ პირველ დაშჯილთაჲ ბრძანა მახჳლითა აღსრულებაჲ. ხოლო წმიდამან მენა ითხუვა მისგან სათხოველი, რაჲთა დაიმარხოს გუამი მისი ბიზინტია ქალაქსა. და მაქსიმიანე არაჲ ინება სათხუველი მისი აღსრულებად, და დასხნა გუამნი მათნი რკინისა გუადროცთა და უბრძანა მათი ზღჳასა შთაბნევაჲ. და თუთ [8r] წარვიდა სირცხულითა ბიზინტიად. ხოლო შემდგომად ოცისა დღისა მოიწია კიდობანი იგი ბიზინტიად ქალაქად, დღესა კჳრიაკესა, მახლობელად ქალაქისა, კიდესა ზღჳსასა. და შუვაღამეს ოდენ ქალკიდოვნით კერძო და შეეკრა ლოსკუმასა მას, სადა წმიდანი იგი ესუენნეს. სუეტი ნათლისაჲ ბრწყინვალჱ და ორნი ანგელოზნი ბრწყინვალენი ხილვითა ნათლისაჲთა დგეს ნაწილთა თანა მოწამეთასა. და ანგელოზთა მათ აუწყეს ეპისკოპოსსა ქალაქისასა მუსლვაჲ წმიდათა მათ და ასწრაფებდეს მასვე ჟამსა მიყვანებასა მოწამეთასა. ხოლო ეპისკოპოზმან შემოკრიბნა მღდელნი მოსწრაფედ და კაცნი სარწმუნონი და სათნონი. და იხილეს ნათელი იგი და მივიდეს და დადგეს კიდესა ზღჳსასა ყოველნივე იგი ერთობით, ხედვიდეს ანგელოზთა მათ ღმრთისათა, რომელნი მსახურებდეს კიდობანსა მას. და მოსცეს იგი ეპისკოპოსა მას და მღდელთა და ეტყოდეს მათ, თუ ვითარ ჯერარს განსუენებაჲ წმიდათა მათ ნაწილთაჲ. ხოლო მათ მიიხუნეს და დასხნეს დაფარულსა ადგილსა საუნჯეთა შინა ეკლესიისათა, ვიდრე აღსრულებამდე მაქსიმიანესსა, რომელი შემდგომად ურისა თუსა ტანჯული ანგელოზისა მიერ მიეღო სული მისი მისგან. სწრაფითა დიდითა მაშინ დასხნეს პატიოსანნი იგი საფასენი, წმიდათა იგი ნაწილნი, მახლობელად კიდესა ზღჳსასა საცნაურად [8v] ქალაქისა და ყოვლისა სოფ(ე)ლი, საკჳრნებელად სნეულთა და ცოდვათა მოსატევებელად და მოგზაურთა კუერთხი ძლიერებისაჲ, მენ(ა)ვეთა ნავთსაყუდელი, შესავედრებელი და ყოვლისა სოფლისა განმათავისუფლებელი და ჭირისა განმარინებელად. და ესრჱთ ერთობით წინაბრძულთა მიიღეს წამალი ჴსნისაჲ და გჳრგჳნი ძლევისაჲ ასპარესსა მას კეთილად მსახურებისასა. და აღესრულნეს თუესა დეკენბერსა ათსა ქრისტჱს იესუს მიერ, უფლისა ჩუენისა, რომლისა შუენის დიდებაჲ თანა მამით და სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამენ! აწ ვისმინოთ, ძმანო, საკჳრველებანი, რომელნი ქმნნა ღმერთმან ჴელითა წმიდისა მოწამისა თჳსისა მენაჲსითა: I. კაცი ვინმე იყო ფრიად მდიდარი და მოვიდა ალექსანდრია ქალაქად საჴმრად ვაჭრობისა. და ესმნეს საკჳრველებანი, რომელთა ჰყოფდა წმიდაჲ მენა. და თქუა თავით თჳსით, ვითარმედ: „მეცა მნებავს მისლვად და ლოცვად ტაძარსა წმიდისა მოწამისა მენაჲსა და თაყუანისცემად წმიდათა ნაწილთა მისთა და მიცემად მუნ მცირედი რაჲმე ევლოგიაჲ საფასეთაგან ჩემთა, რაჲთა შემეწიოს მე ღმერთი მეუხებითა მის წმიდისაჲთა.“ და აღდგა და მიიღო მის თანა კისაკი უქროჲთა და შევიდა ნავსა და წიაღჴდა ზღჳსა. და ვითარცა გამოვიდა ნავით, მიემთხუა პანდოქიონსა ერთსა და ჰრქუა და ითხოვ[ა] სადგური, რამეთუ მიმწუხ(რ) იყო დღჱ. [9r] და ჰრქუა მეპანდოქსესა: „მოყუას, ყავ ჩემ თანა წყალობაჲ და შემიყვანე მე სახლად შენდა, რამეთუ უჟამო არს და ვერ ვიკადრებ მარტოდ სლად გზასა ჩემსა.“ ჰრქუა მეპანდოქსემან მან: „შევედ, ძმაო, და განისუენე ცისკრამდე.“ და შევიდა კაცი იგი და დაჯდა. ხოლო მეპანდოქსემან მან მოიღო ტაბლაჲ და დაუგო წინაშე მისსა. და ვითარცა ჭამაჲ ენება და დაძინების. და იხილა მეპანდოქსემან მან კისაკი იგი ოქროჲთა კაცისა მის თანა. მას ჟამსა შევიდა ეშმაკი გულსა მის კაცისასა, რომელი მარადის ჰბრძავს ნათესავსა კაცთასა. და ვითარცა დაიძინა კაცმან მან, აღდგა მეპანდოქსე იგი და აღიღო მახჳლი და მუკლა კაცი იგი. და მოიღო კისაკი იგი ყოვლითა მით საფასითა და თქუა გულსა შინა თჳსა: „რაჲ უკუე ვყო გუამი ესე? ნუუკუჱ იხილოს ვინმე, რომელი-ესე ვყავ და აუწყოს მეფესა. არამედ დავჭრნე ასუნი მისნი და შთავსხნე გოდორსა და შთავაგდო ტბასა.“ და ყო ეგრჱთ, რაჲთა პუვუს ჟამი და შთააგდოს ტბასა. და ვიდრე ამას ჰყოფდა, განთენდა და აღმოჰჴდა მზჱ. და აღიღო თავი მისი, რაჲთა დამოსროს, და შთადვა გუდორსა მას. და, აჰა, ესერა, მოვიდოდა წმიდაჲ მოწამჱ ქრისტესი, მენა, ცხენებითა სრბით ერითა მრავლითა, ვითარცასახედ მეფისა მიერ მოვნილებული. და ვიდრე მოვიდოდა წმიდაჲ იგი, იხილა მეპანდოქსემან მან. და შეშინდა, მწრაფლ აღიღო თავი იგი და დამუჰკიდა შორის პანდოქსა მას [9v] და არა უწოდა, რაჲმცა ყო შიშითა. და მო-ხოლო-იწია წმიდაჲ მოწამჱ მენა და განაღო კარი სახლისაჲ მისისაჲ და შეიპყრა მეპანდოქსე იგი და ეტყოდა მას: „მითხა(რ) მე ჭეშმარიტად, რაჲ იქმნა კაცი იგი, რომელი სადგურსა შენსა დგა წუხელის?“ ხოლო მან უარყო და თქუა, ვითარმედ: „არავინ დადგომილ არს აქა.“ ჰრქუა მას წმიდამან: „და უკუეთუ შენ არა გნებავს აღსარებად , მე ვპუვო იგი.“ და მასვე ჟამსა წმიდამან აღიღო გოდორი იგი და პუვა მას შინა თავი კაცისაჲ მის სხუათა ასუთა თანა და სიმრავლჱ მჴედართაჲ მის თანა. და მეპანდოქსესა მას შეეშინა ფრიად და ჰგუნებდა, ვითარმედ ეუწყა მეფესა სიკუდილი კაცისაჲ მის. ევედრებუდა წმიდასა მას და ეტყოდა: „შემიწყალჱ, რამეთუ დიდად ვცოდე და აღვიარებ შეცუდებათა ჩემთა, რამეთუ ფრიად მრავალ არიან შეცოდებანი ჩემნი, რომლისათჳსცა მეფისა მიერ მოივლინე ჩემდა, საწყალობელისა ამის. და ვხედავ მადლსა ღმრთისასა შენ თანა და მიგითხრნე უწესუებისა ჩემისა საქმენი, რამეთუ ვიხილჱ რაჲ კისაკი კაცისა ამის თანა ფრიად დიდად. აღივსუ გული ჩემი უგუნორებითა და ჰვგებდი, ვიდრემდის დაიძინოს. მაშინ აღვდეგ და მოვაკუდინე, რაჲთა დავიმკუდრო საფასე მისი. და, აჰა, ესერა, არს კისაკი მისი საფასითა მისითა და მიგცე იგი წინაშე უფლებისა შენისა და მოგცე მონაგებთა ჩემთაგანი ასი დრაჰკანი და მე ხოლო განმათავისუფლჱ მოკულვისა მისგან.“ მიუგო წმიდამან მან და ჰრქუა მას: „შენ ხოლო ინანე და მიგეტევნენ შეცუდებანი შენნი.“ და მან ჰრქუა: „უფალო [10r] ჩემო, ვითარცა მიბრძანო, ვყო. უკუეთუ მიჴსნე ხოლო მეფისაგან, წარვიდე ტაძარსა წმიდისა მენაჲსა და შევინანო მუნ და მოვიღო საქმე მოწესეუბისაჲ.“ და ვითარცა იხილა წმიდამან სინანული მისი, ჰრქუა: „დადგი აქა შუვა გოდორი იგი, რომელსა შინა არიან ასონი კაცისა მის, რაჲთა განცხადნეს დიდებაჲ ქრისტესი წმიდათა მისთა მიერ.“ ამან აღიღო გოდორი იგი და დადგა წინაშე წმიდისა მის. და მოიდრიკნა მოჴლნი წმიდამან მენა მრავალ ჟამ და ითხოვდა ღმრთისაგან, რაჲთა აღადგინოს მკუდარი იგი არა ხოლო კაცისა მისთჳს, რომელმან მუკლა იგი, არამედ ჟამისა მისთჳს და მწვალებელთა მათთჳს და წარმართა მათ, რომელნი ურწმუნო იყვნეს წმიდისა მენაჲსთჳს. და ჰრქუა მუკლულსა მას: „შენ გეტყჳ სახელითა უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესითა, რომელმან დამამტკიცა კლდესა ზედა სარწმუნოებისასა. აღდეგი სიმტკიცითა ყოვლითა ასოჲთა შენითა, რაჲთა ცნან შენ მიერ წარმართთა და მწვალებელთა დიდებაჲ ღმრთისაჲ და ისწაუნცა შენ მიერ, ვითარმედ მე ვარ მონაჲ ღმრთისაჲ მენა.“ და მუთქუესვე აღდგა კაცი იგი ცოცხალი სულითა, ვითარცა პირველად იყო. და მუიდრიკნა მუჴლნი და თაყუანი სცა წმიდასა მოწამესა მენას და სიმრავლესა მას, რომელნი მის თანა იყვნეს, და ჰრქუა: „ვჰმადლო(ბ) ღმერთსა, რომელმან ყო წყალობაჲ ჩემ თანა მოსლვითა შენითა, წმიდაო ღმრთისაო, რამეთუ დამძიმებულ ვიყავ ძილითა და მოხუედ, უფალო, ძალითა მრავლითა და განმაღუიძჱ მე.“ და არა ცნა კაცმან მან, რაჲ-იგი იქმნა მის ზედა და არცა მეპანდოქსემან გამოუცხადა მას. და აკურთხა წმიდამან მოწამემან მუკ [10v] ლული იგი და მკლველი და მიეფარა მათგან. და აღიღო მეპანდოქსემან მან ასი დრაჰკანი და ვაჭარმან - თჳსი კისაკი და მივიდეს წმიდისა მოწამისა მენაჲსა და მიუძღუანეს, რომელი-იგი აღეთქუა. და აღიარა, რაჲ-იგი უყო ვაჭარსა მას და ვითარ-იგი წმიდამან ლოცვითა თჳსითა აღადგინა. და ყოველნივე იგი ადიდებდეს ღმერთსა. და განკურდებოდა ვაჭარი იგი სმენისა მისთჳს, ვითარ-იგი მოკუდა და კუალად აღდგა და ადიდებდა ღმერთსა. და მოწესე იქმნა მეპანდოქსე იგი. და დაადრგა მუნ ხუთ წელ და აღესრულა, რამეთუ შეწირულ იქმნა ლოცვაჲ მისი. და ვაჭარი იგი მიიქცა სახედ თჳსად სიხარულითა დიდითა და მიუთხრა ყოველსა ალექსანდრიასა დიდებაჲ ღმრთისაჲ და საკჳრველებანი წმიდისა მოწამისა მენაჲსი. და ჰრწმენა მრავალსა ერსა წარმართთასა და მწვალებელთასა მას დღესა შინა. განკჳრვებულნი ადიდებდეს ღმერთსა, ვითარ-იგი მეუხებითა მის წმიდისაჲთა განჰკურნებდა ყოველთა სნეულებათა ვიდრე აღდგინებამდე მკუდრეთით, სასწაულნი იქმნეს. და კუალად სხუაჲ საკჳრველი წმიდისა მენაჲსი მეგულების მითხრობად თქუენდა, რომელი იქმნა ალექსანდრია ქალაქსა: II. კაცი ვინმე, სახელით ევპრაპიოს, და განიზრახა გულსა შინა თჳსსა და თქუა, ვითარმედ: „ღმერთმან აღმავსო მე ნიჭთაგან თჳსთა და მომცა მე საფასე დიდძალი. შევქმნნე მე ორნი ბარძიმნი ვეცხლისანი. ერთი მივსცე ტაძარსა წმიდისა მოწამისა მენაჲსა და ერთი იგი დავიყენო სამსახურებელად ჩემდა და შემ(დ)გომად სიკჳდილისა ჩემისა მივსცე იგი გ[ლა]ხაკთა.“ [11r] და მოუწოდა ვეცხლისმჭედელსა ერთსა ჴელოვნებითა და ჰრქუა მას: „მიიღე ჩემი ვეცხლი რჩეული და შექმნენ ორნი ბარძიმნი ერთსახენი, რაჲთა არა ჰმატდეს ერთიერთსა. და ერთსა ზედა დაწერე სახელი მოწამისა მენაჲსი და მეორესა ზედა - ჩემი. და მწრაფლ აღასრულენ და მომართუენ იგინი მე.“ და მან ყო ეგრჱთ, ვითარცა უბრძანა მას და დაწერა თითუეულსა ზედა სახელები. და დაემთხუია წმიდისა მენაჲსი უშუენიერესი მეორისა. და ვითარცა იხილა კაცმან მან, შეშურდა ჭურჭელი იგი წმიდისაჲ მის და თქუა გულსა შინა თჳსა: „მივიდე წმიდისა მის და შევწირო მისსა ჩემი ესე და წმიდისაჲ მის დავეყენო სამსახურებელად ჩემდა და შემდგომად სიკუდილილისა ჩემისა მივსცე იგიცა ტაძარსა წმიდისასა.“ და შევიდა ნავსა და წარვიდა. და ვითარცა ჟამი სამხრისაჲ იყო, მოვიდა მონაჲ მისი და დაუგო ტაბლაჲ და დაუდგა ბარძიმი წმიდისაჲ მის სამსახურებელად უფალსა თჳსსა. და ვითარცა შემდგომად სამხრისა, აღიღო მუნამან ბარძიმი იგი და მოვიდა ზღჳად, რაჲთა განრცხას იგი. და მოჴდა ღელვაჲ და მოუღო ბარძიმი იგი ჴელთაგან მისთა. ხოლო მონასა მას შეეშინა უფლისა თჳსისაგან, ნუუკუე ტანჯოს იგი. და შაიგდო თავი თჳსი ზღჳასა შემდგომად ჭურჭლისა მის. და ვითარცა ცნა კაცმან მან, შეწუხდა ფრიად და იტყოდა: „ვაჲ ჩემდა, რამეთუ ვცოდე ფრიად და შევიშურვე ბარძიმი წმიდისაჲ მის. და ამით წარვწყმიდე მონაჲ იგი ჩემი და დიდად საყუედრელ ვიქმენ ესე ჩემდა. [11v] უკუეთუ ცნან ესე კაცთა, ვითარმედ დავიყენე ჭურჭელი იგი წმიდისაჲ მის სამსახურებელად ჩემდა, რავდენ არა მაყუედრედრებდენ მე. და უკუეთუმცა პირველ მეცნა მე, უმჯობეს იყო ჩემდა ერთისათჳს სამი წილი მიცემად წმიდისა მის და არა შერდომად ესევითარსა სირცხულსა და ყუედრებასა და არამცა წარმეწყმიდა მონაჲ იგი ჩემი უფროჲს ხოლო მწარითა სიკუდილითა. და აწ, უკუეთუ ღირსმყოს ღმერთმან და ვპოვნე ჴორცნი მისნი და დავჰმარხნე, მივსცნე ურნივე იგი ბარძიმნი ტაძარსა წმიდისა მენაჲსა და წარწყმედილისა მის ფასი.“ და ამას რაჲ იტყოდა, მოიწია ნავი ნავთსაყუდელსა. ხოლო იგი ხედვიდა კიდესა ზღჳსასა იმიერ და ამიერ, ჰგონებდა: „ნუუკუე ღელვამან გამოაგდოს გუამი მისი კიდესა ზღჳსასა ჴმელად, ვპუვო და დავჰმარხო იგი.“ ხოლო მენავენი იგი ეტყოდეს მას: „რაჲ არს უგუნორებაჲ ეგე შენი, რამეთუ შემდგომად ორისა დღისა ნავითა სლვასა ჩუენსა არასადა გუნახავს და შენ ეძიებ გუამსა მკუდრისასა?“ და კაცმან მან ჰრქუა მათ: „შენდობა ყავთ ჩემთჳს, ძმანო, ვესა(ვ) ღმერთსა და მეუხებასა წმიდისა მენაჲსა, რომელმან დაჭრილნი ჴურცნი აღადგინნა, ვითარცა ძილისაგან. ვინ უწყის, თუ გუამი მისი მიჩუენოს პირველ სიკჳდილისა ჩემისა და არა საყუედრელ ვიქმნე?“ ამას რაჲ იტყოდა, აჰა, ესერა, მონაჲ იგი მისი მოვიდოდა და აქუნდა ბარძიმი იგი ჴელთა მისთა და ჰკითხვიდა მენავეთა მათ თჳსსა უფალსა. იხილეს რაჲ მენავეთა მათ მონაჲ იგი, მიუტ [12r] ყორცეს ნავისა საბელი. და მან შეიპყრა იგი და გამოვიდა ჴმელად. და ვითარცა იხილა იგი უფალმან მისმან, შეიტკბო და ანბურსუყოფდა მას და ეტყოდა: „აჰა, მონაჲ ჩემი სარწმუნოჲ მომკუდარ იყო და აღდგა.“ და ცრემლოოდა ამას ყოველსა ზედა ყოფილსა და იგინი ნუგეშინის ცემდეს სიხარულით და ჰრქუა: „მიხარის და მხიარულ ვარ, რამეთუ შემიწყალა მე ღმერთმან წმიდისა მენაჲს მიერ.“ და მიუთხრეს ყოველთა საკჳრველებაჲ და სასწაულნი ესე, რამეთუ: „მეშინის და ვძრწი, დაღაცათუ შევწირო ყოველი საფასჱ ჩემი ტაძარსა წმიდისა მენაჲსა, არა ესწურებიან ყოველთა შეცოდებათა ჩემთა, რამეთუ არა მოვიჴსენე თქუმული იგი, რომელი წერილ არს, ვითარმედ: ნუ გული გითქუამს მოყუსისა შენისასა. უკუეთუ მოყუსისაჲ არა სათნო არს, რავდენ უფროჲს აწ წმიდისაჲ მის? და აწ, შვილო ჩემო, მითხარ მე, ვითარ შთაჰვარდი შენ ზღჳად და ვითარ იჴსენ?“ ჰრქუა ყრმამან მან: „უფალო ჩემო, ვითარ მივედი მე ზღჳს კიდესა და განვრცხიდი ჭურჭელსა მას, მოჴდა ღელვაჲ და მომიღო იგი ჴელთაგან ჩემთა და ვთქუ, თუ რაჲ სიტყუაჲ მიუგო უფალსა ჩემსა. შემეშინა ფრიად და შთავიგდე თავი ჩემი ზღჳასა. და შთა-რაჲ-ვარდი, ვიხილჱ კაცი ერთი, შემოსილი ნათლითა, და ურნი კაცი მის თანა. და ეტყოდა მათ: „რომელი უდიდებულეს იყო მათსა, შეიპყართ ეგე.“ და მიერ ჟამითგან არღარა განმეშორნეს იგინი ჩემგან, ვიდრემდის მოვიწიე აქა ადგილსა ამას.“ მაშინ ცნა კაცმან მან, ვითარმედ შეეწია იგი მას მოსწრაფედ ჟამსა მას ჭირისასა: „მოწამემან ქრისტესმან, [12v] მენა, გიჴსნა შენ.“ და ადიდებდეს ღმერთსა, რომელმან ესევითარი ჴელმწიფებაჲ მისცა წმიდათა მისთა. და მივიდა ტაძარსა წმიდისა მენაჲსა და მისცნა მუნ ორნივე იგი ბარძიმნი და მონაჲ იგი მისცა მსახურად ეკლესიასა მისსა. და მოიქცა სიხარულით თჳსად ქალაქად ქებითა და კუერთხევითა უფლისა მიმართ. და კუალად სხუაჲ საკჳრველი მეგულების მითხრობად წმიდისა ამის, საყუარელნო: III. ჰურიაჲ ვინმე იყო ალექსანდრია ქალაქსა, ვაჭარი, და ქრისტეანისა ვისთანამე დამკჳდრებულ იყო. და უყუარდა ფრიად ურთიერთას ურთავე. და განემზადა ჰურიაჲ იგი წარსლვად ვაჭრობად და მოვიდა სახიდ მოყუსისა მის თჳსისა. და მისცა მას კისაკი თჳსი დაკრძალული საფასითა და დაბეჭდული ბეჭდითა თჳსითა დამარხვად, ვიდრემდის მოიქცეს იგი სახიდ თჳსად და წარვიდა გზასა თჳსსა. და მო-რაჲ-იქცა გზისა მისგან, წარს(ც)ა ქრისტეანისა მისთჳს ძღუენი დამარხვისა მისთჳს საფასეთა თჳსთაჲსა. ხოლო მან მიიღო ძღუენი იგი და განიცინნა და იტყუდა გულსა შინა თჳსსა: „მე აღვიღო მუძღუნებული ესე და უკუეთუ თჳსი იგი ითხოვოს, არარაჲ მიიღოს მისგანი.“ და ჰრქუა ცოლსა თჳსსა: „უკუეთუ შესაძლებელ არს უარისყოფად კისაკი იგი ჰურიისაჲ მის, და უკუეთუ გუაფიცებდეს, ვფიცოთ, რამეთუ ჰურიასა ვეფუცებით და არარაჲ გუევნების.“ და განზრახვითა ეშმაკისაჲთა ურთიერთას ჰბრძოდეს, ვიდრემდის შემოაკრბა მათ ქალაქი იგი და [13r] [მოე]გონა ჰურიასა მას. და მივიდა, ჰრქუა ქრისტეანესა [მ]ას: „მესმა, ძმაო, წმიდისა მენაჲსი, ვითარმედ დიდ არს დიდებაჲ მისი და არცხუენს მათ, რომელნი ცილად ფიცვიდენ. მოვედი და მივიდეთ მუნ, და უკუეთუ არარაჲ მიგეც შენ, წარვიდე მე მშჳდობით.“ ჰრქუა ქრისტეანემან მან: „ვითარ იყოს ეგე, რამეთუ არა შევალს ჰურიაჲ ეკლესიასა ქრისტეანეთასა?“ ჰრქუა ჰურიამან მან ქრისტეანესა: „დაღაცათუ შინა არა შევიდე, დავდგე გარეშჱ, ხოლო შენ შევედ და მეფუცე.“ და ქრისტეანემან მან არაჲ შეჰრაცხა ფიცი იგი და იტყოდა გუნებასა თჳსსა, ვითარმედ: „შემინდოს ფიცი ესე წმიდამან მენა.“ და მასვე დღესა მივიდეს ორნივე ტაძრად წმიდისა მენაჲსა აღსრულებად ფიცისა თჳსისა. ჰრქუა ჰურიამან მან: „გეშინოდენ, ძმაო, ფიც(ი)სა მისთჳს უფლისა და შეიწყალე თავი შენი და რავდენიცა გნებავს, აღიღჱ საფასისა მისგან შენთჳს და ზოგი იგი, რომელი დაგიშთდეს, მომეც მე და ჰფუცავ ნუ.“ ხოლო ქრისტეანემან მან ყოვლადვე არა ინება. მაშინ მოიდრიკნა მუჴლნი თჳსნი ჰურიამან მან და ცრემლით იწყო ვედრებად და იტყოდა: „ღმერთო, რომელმან ღირსმყავ მე შესლვად ტაძარსა წმიდისა და დიდებულისა მოწამისა შენისა მენაჲსა, შენ შუვამდგომელ მექმენ მე ჟამსა ამას შორის ჩემსა და ქრისტეანისა ამის.“ და ჴმაყო ჴმითა დიდითა და იტყოდა: „წმიდაო მოწამეო მენა, დაღაცათუ არა ღირსვარ წოდებად ტაძარსა შენსა და წოდებად სახელსა შენსა, მაჩუენე დღეს ძალი შენი, რაჲთა მეცა გადიდო შენ.“ ხოლო ქრისტეანე იგი შევიდა და არა დაიმარხა შიში ღმრთისაჲ გულსა შინა თჳსსა და ფიცა. და ხედვიდა ჰურიაჲ იგი, რაჲთამცა იხილა სასწაული [13v] ფიცისა მისთჳს და სულგრძელ ექმნა წ[მიდაჲ მენა]. და ვითარცა აღასრულა ფიცი იგი, წარვიდეს ორნივე და წარვლეს მილიონი ერთი. ხლდა ცხენი ქრისტეანისაჲ მის და გარდამოაგდო იგი ქუეყანად. და დაჰვარდა მას ბეჭედი და კლიტჱ, რომელსა შინა იდვა კისაკი ჰურიისაჲ მის. და ძებნა ქრისტეანემან მან ბეჭედი იგი და არა პოვა. განიხარა ფრიად, რამეთუ გარდავარდა ცხენისაგან და აღდგა მრთელი ასოჲთა და ჰგონებდა, ვითარმედ ესე იყო მისაგებელი ფიცისაჲ მის. დააჯდა ცხენსა თჳსსა და წარვიდეს ორნივე ზოგად გზასა ჟამსა სამხრისასა. შეინანა ჰურიამან მან და იტყოდა: „რაჲსა მრწმენა წმიდისა მენაჲსი, რამეთუ საკჳრველებისა საქმენი, რომელნი მესმნეს, არცა ერთი რაჲ ვიხილჱ მათგანი? უკუეთუმცა არა მეფიცა მისდა, ვინ უწყის, თუმცა მცირედთა დღეთა შემდგომად მომცა რაჲმეცა მცირედი მისგან?“ და ცრემლითა იტყოდა: „ვაჲმე, ვითარ ესრჱთ წარწყმიდე ყოველი საფასჱ ჩემი და არა უწყი.“ და მარტოჲ იტყოდა: „მიუტევო ყოველი ზრუნვაჲ ჩემი უფალსა და წმიდისა მოწამესა მენას, ვითარცა სათნო ვარ წინაშე მისსა, ეგრჱთ იყავნ.“ და ვითარცა დასხდეს ორნივე ზოგად, აჰა, ესერა, მოვიდოდა მონაჲ ქრისტეანისაჲ მის და აქუნდა კისაკი იგი საფასითურთ. და იხილა რაჲ იგი, განკჳრდეს ორნივე. და უფალი იგი მ[ო]ნ[ი]საჲ მის შეძრწუნდა ფრიად და ჰრქუა მონასა მას თჳსსა: „ვინაჲ მოხუალ, ანუ რაჲ არს, რომელი-ეგე გაქუს შენ?“ ჰრქუა მონამან: „მოვედ ძალისათჳსცა, მოავლინე უფალმან ჩემმან აღსრულებად ბრძანებისა შენისა.“ ჰრქუა მას უფალმან მისმან: [14r] „ვინაჲ მოგივლინე და რომელსა ბრძანებასა მოხუედ აღსრულებად?“ ჰრქუა მონამან, ვითარმედ: „დღეს მოვიდა მჴედარი ერთი, უფალო ჩემო, ვითარმედ მაღალი და საშინელი დედოფლისა ჩემისა, და აქუნდა ბეჭედი და კლიტე, რომელსა შინა დაგეკრძალა საფასჱ იგი. და ჰრქუა დედოფალსა ჩემსა: „იცნობ ამას?“ და ჰრქუა: „ჵ!“ და ჰრქუა მჴედარმან მან: „ქმარი შენი მევედრა და მომავლინა შენდა და მრქუა: „წარმოეც ჩემდა კისაკი იგი ჰურიისაჲ ჴელითა მონისა შენისაჲთა, რამეთუ ვიგუემები წმიდისა მოწამისა მენაჲს მიერ.“ და მით სრბით მოვიღე კისაკი ესე და, აჰა, ესერა, არს ბეჭედი და კლიტე საფასისაჲ მის, რომელი მოიღო მჴედარმან მან დედოფლისა ჩემისა.“ აღდგა ჰურიაჲ იგი და აღიღო კისაკი იგი მ[ით]ვე ბეჭდითა. ჴმობდა სიხარულით და იტყოდა: „დიდ არს ღმერთი და წმიდაჲ მოწამჱ მისი მენა! და საკჳრველ არს სარწმუნოებაჲ ქრისტეანეთაჲ! და ვინაჲ არს, რომელი არა გესვიდეს შენ, უფალო, და მეოხებასა წმიდისა მოწამისა შენისა მენაჲსა და ჰრწმენეს? აჰა, ესერა, უფალო, მეცა ქრისტეანე ვიქმნე საკჳრველებათათჳს წმიდისა მენაჲსთა.“ [დ]ა მისც[ა] მან მესამჱ ნაწილი საფასისაჲ [მის, რომელი აღ]რაცხა სასწურითა ათასი [დრაჰკანი] და იტყუდა: „შენ თუთ უწყი, [14v] მოწამეო ქრისტესო, რამეთუ წინაშე შენსა ვეტყოდე მას: „რავდენი გნებავს, აღიღე შენთჳს და სხუაჲ იგი მომეც მე“, და არა ინება. აწ მიგცე ესე წინაშე სიწმიდისა შენისა. “ და განეყენა ჰურიაებასა და ნათელიღო მან და ყოველთა სახლეულთა მისთა და შეირაცხნეს საყოფელნი მისნი ქრისტეანეთა თანა. და კეთილად მსახურებითა ადიდებდეს ღმერთსა და წმიდასა მოწამესა მენას, რომელი არცხუენ ყოველთა ცრუთა. და მიერითგან არღარავინ იკადრებდა ფიცად ტაძარსა მისსა არცა სამართლივ, არცა სიცრუვით. ხოლო ქრისტეანე იგი წარვიდა სახიდ თჳსად მწუხარებითა დიდითა. და აღიღო ზოგი მონაგებისა თჳსისაჲ და შეწირა წმიდისა მოწამისა მენაჲსა. და მუნ შეინანა შეცოდებაჲ თჳსი და არა განეშორა ტაძრისაგან მის წმიდისა, ვიდრემდის გამოეცხადა შეწყნარებაჲ სინანულისა მისისაჲ. და ადიდებდა ღმერთსა და წმიდასა მოწამესა მენას. და დაიძინა მშჳდობით ქრისტეს იესუს მიერ, უფლისა ჩუენისა, რომელსა ჰშუენის დიდებაჲ თანა მამით და სულით წმიდითურთ აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამენ!